نامزد اختصاصی بدون «نسخه اختصاصی»؟

بخشی از جریان اصلاح طلب دچار یک سکون نظری ست. سکونی که بخشی از آن ناشی از وقایع سیاسی پُر فراز و نشیب 25 سال گذشته است و بخش دیگر آن مربوط به پیشرفت تکنولوژی و تغییرات نسلی در طول این مدت است.

واقعیت این است که تکنولوژی و تغییرات نسلی بسیاری از شعارها و وعده های جریان اصلاح طلبی را – بدون اینکه دخل و تصرفی در آن امکان پذیر باشد – محقق نموده و نیازهایی را که به ویژه نسل جوان در دهه های 70 و 80 احساس می کرده، برطرف ساخته است.

شعارها و وعده هایی از قبیل آزادی بیان، آزادی مطبوعات، آزادی های اجتماعی، ترویج رواداری، ترویج حقوق فردی، پذیرش تکثرگرایی، ارتباط با جهان، هر چند هنوز از نقصان های فراوانی برخوردارند اما دیگر به عنوان «نیاز»های اساسی جامعه مورد توجه نیستند.

به عنوان مثال، در عصری که یک جوان می تواند نظرات خود را در شبکه های اجتماعی – ولو با اسم مستعار – بدون هیچ ملاحظه ای به سمع و بصر میلیون ها مخاطب برساند، «نیاز» چندانی به «مطبوعات» آزاد – به معنی کلاسیک آن – در خود نمی بیند، یا در شرایطی که خانواده اش آزادی های فردی و حق انتخاب سبک زندگی ای به مرتب بیشتر و گسترده تر از نسل های گذشته به او داده اند، دیگر آن فضای «خفقان»ی که جوان دهه 70 با آن دست و پنجه نرم می کرد را احساس نمی کند تا بخواهد با آن مبارزه کند.

پس انگیزه او امروز برای رای دادن به یک نامزد «اختصاصی» جریان اصلاح طلب چیست؟ اگر از آن نامزد اصلاح طلب بپرسد که چه نیازهایی را از او با چه نسخه ای برطرف خواهد کرد، چه پاسخی خواهد شنید که «مختص» جریان اصلاح طلب باشد و چه متاعی به او ارایه خواهد شد که نزد نامزد دیگری – با رویکرد میانه روی – پیدا نمی شود؟

جریان اصلاح طلب اگر می خواهد در این انتخابات یک «نامزد اختصاصی» داشته باشد، باید یک «نسخه اختصاصی»، فلسفه سیاسی-اجتماعی اختصاصی، شعار اختصاصی و وعده های اختصاصی نیز ارایه بدهد تا رای دهندگان بتوانند میان او و سایر نامزدهای میانه رو تمایز قایل شوند.

در غیر اینصورت تفاوت او با دیگران چیزی جز عضویت در احزاب خاص یا سوابق فردی یا احیانا شدت و حدت نقدهای سلبی او به ساختار سیاسی موجود، نخواهد بود.

اگر چنین «نسخه اختصاصی» امروز نزد نامزد خاص جریان اصلاح طلب وجود ندارد – یا در این مقطع هنوز نظریه پردازی نشده – آیا بهتر نیست که رهبران این جریان به جای مشروط نمودن مشارکت شان در انتخابات به تایید صلاحیت نامزد اختصاصی شان، نقش بزرگتری در مقطع سرنوشت ساز تاریخی ایفا کنند و وزن سیاسی، اعتبار ملی، پایگاه اجتماعی و نیروی سازماندهی شان را برای یک اجماع سازی حداکثری و تشکیل یک «دولت وحدت ملی» برای حل بحران های داخلی و مقابله با تهدیدات خارجی، بکار گیرند؟ آینده ایران در میان است.

216216