پیروزی بدون جنگ – لاکو

دولت جمهوری اسلامی و ارکان آن با اجرای سیاستی هماهنگ در عین اینکه روی گشاده خود را برای الگوی همکاری های درون منطقه ای به روی همه کشورهای دور و نزدیک گشوده است، در بزنگاه تاریخی و به ضرورت، به نحوی از ظرفیت های دفاعی تسلیحاتی خود رونمایی می کند تا ایالات متحده، اسراییل و متحدان منطقه ای شان، همزمان قافیه را در حیطه اقدامات بین المللی و منطقه ای به این رویکرد ببازند؛ رویکردی که امتداد آن در تعظیم خاموش به پیروزی بدون جنگ قابل مشاهده است.

به گزارش لاکو، روزنامه ایران در شماره امروز خود نوشت: وقتی در نیمه های دی ماه سال 57، رهبران چهار کشور امریکا، انگلیس، فرانسه و آلمان در نشست معروفی موسوم به کنفرانس «گوادلوپ» در یک جزیره فرانسوی دور یکدیگر جمع شدند تا برای رویداد محتمل پیروزی انقلاب اسلامی در ایران چاره اندیشی کنند، در نهایت خود را با یک وعده فریفتند و آن طراحی و اجرای راهبردی بود که در یک تعبیر خلاصه می شد؛ «بحران سازی پیاپی».

نخستین تلاش این کشورها که با حمایت از رهبران بعثی حاکم بر عراق برای تحمیل یک جنگ نظامی علیه ایران کلید خورد، رسماً شکل گیری یک آلترناتیو راهبردی را از سوی ایران رقم زد که در قالب دو گزاره کلیدی «جنگ سخت» و «جنگ نرم»، راه پرپیچ و خمی را پیمود؛ راهبردی برگرفته از دیدگاه رهبر انقلاب که از یک سو در توانمندسازی نظامی کشور ذیل طراحی و پیش راندن صنعت بومی تسلیحات موشکی در برابر اقدامات تخریبی دشمنان مورد توجه قرار گرفته و وجه دیگر آن در این سخن ایشان تصریح شده است: «در جنگ نرم مانند شطرنج بازی ماهر همیشه یک قدم از دشمن جلو باشید».

رهبری این مهم را 5 سال پیش در واکنش به توطیه هزینه ساز در داخل خیابان های ایران مطرح کردند که بواسطه آن دشمنان مترصد فرصتی بودند تا آن را در یک بزنگاه به حربه ای برای فروپاشی نظام ایران تبدیل کنند. این شان نزول، از راهبرد بلندمدت رهبر انقلاب در مواجهه با جدال های پیدا و پنهان دشمنان رمزگشایی می کرد که بعدها به صورت توامان در قالب بازدارندگی در «میدان» و نظریه پردازی در «دیپلماسی» به اجرا درآمد و در رویدادهای متوالی همچون بی اثرسازی سناریوی تحریم های امریکایی، پاسخ نظامی به تروریست ها و جریان های پشت پرده و در آخرین دست، حمله موشکی علیه اسراییل به عنوان بازوی منطقه ای واشنگتن در قالب دکترین دفاع مشروع نمایان شد.
 
ظرافت حکیمانه در پیشبرد راهبرد

این رویکرد تصویری جدی و قابل اعتنا از ایران به نمایش گذاشته است که میان دو گزاره راهبردی و به ظاهر متناقض «پرهیز از جنگ» و «نهراسیدن از جنگ» پیوندی ناگسستنی برقرار و آن را به کلید عبور از بحران هایی تبدیل کرده که در بیش از چهار دهه ای که از تولد مجدد ایران می گذرد، روایت «پیروزی بدون جنگ» را به تصویر کشیده است؛ روایتی نشات گرفته از یک نگاه جامع، فراگیر و چندوجهی که ضروری می نمود از وقتی کلید نخستین حوادث تاریخی برای نشاندن ایران انقلابی در دل بحران ها زده شد، آیت الله خامنه ای به عنوان خلف صالح امام خمینی(ره) به کارگیرند و نشان دهند ایران از آن پس، قرار نیست به ساز پرسروصدای بازیگران مداخله گری برقصد که عزم خود را برای کشاندن آن به ورطه نبردهای بی پایان جزم کرده اند.

علی باقری، معاون سیاسی وزارت امورخارجه در اشاره به نحوه گذر موفق ایران از تهدیدهای امنیتی و نظامی به سال های دور بازمی گردد و حمله متجاوزانه صدام حسین در سال 1359 علیه ایران را نقطه عزیمت دشمنان برای قراردادن کشور در روند جنگ های فرسایشی می داند، اما این تنها آغاز ماجرا بود و بروز چندین رویداد متوالی از به قدرت رسیدن طالبان در یک نبرد خونین در افغانستان گرفته تا رخداد یازده سپتامبر و حمله امریکا به افغانستان و پیامدهای برآمده از آن که ابعاد و دامنه های تنش ها را به محیط پیرامونی کشور تسری داد، بر تعدد شکاف ها و تعارض های ایران و بازیگران پیدا و پنهان این تحولات افزود. اسراییل نیز که نقش و نفوذ منطقه ای ایران بر جبهه مقاومت را به معنی حضور تهدیدآمیز آن در محیط پیرامونی خود تلقی می کرد، از یک سو در پشت نقاب تروریسم تکفیری ایستاد و از سوی دیگر با پرونده سازی های مجعول پیرامون برنامه هسته ای و موشکی آن، سعی در شکل دادن به یک ایتلاف غربی- عربی برای ترغیب نافرجام به حمله نظامی علیه ایران داشت و به این ترتیب کوشید مضمون «نفوذ» را در رقابت با قدرت منطقه ای ایران طی سال های اخیر به زورآزمایی های ماجراجویانه در فراسوی مرزهای خود بکشاند.
حمله یکم آوریل تل آویو به ساختمان سفارت ایران در دمشق، نقطه اوج این ماجراجویی بود که رهبران اسراییلی ذیل آن سعی کردند خاک سرزمینی ایران را به جای فلسطین اشغالی به محل نزاع خارج از مرزهای خود تبدیل کنند.

  رمزگشایی از یک اقدام

بر اساس این واقعیت ها، راهبرد ایران پاسخی است به نگرانی های جدی پیش روی منطقه و طبیعتاً برآمده از بیش از چهار دهه تجربه که نشان داده بحران سازی از طریق جنگ های نامتقارن، دامن زدن به اختلافات هویتی، افتادن در دام رقابت های تسلیحاتی و فتنه انگیزی از طریق حمایت های پنهان و آشکار از سوی گروه های افراط گرا حاصلی جز افتادن آتش بر دامن کشورهای دور و نزدیک نداشته است. با این تجربه در شرایطی که شعله این آتش از سوی اسراییل در بارزترین وجه یعنی هدف قرار دادن یک مکان سرزمینی ایران در دمشق کلید خورد، ایران با ارسال موشک های دوربرد خود پاسخی سخت و قاطع به این دست اندازی داد و این درحالی بود که اقدام نظامی اش از یک پشتوانه نظری هم بهره داشت و آن ایده همکاری های درون منطقه ای بود که آن را راهکاری برای برون رفت منطقه از وضعیتی دانست که اصطکاک های درونی مانع از رشد و توسعه آن شده است و بستری برای ترکتازی برخی بازیگران منطقه ای فراهم آورده است.
 
تعظیم خاموش به یک پیروزی

بنابراین وقتی ناظران منطقه و بین الملل برای توصیف شرایط چند هفته گذشته و در واکنش به پاسخ نظامی ایران به اسراییل، این تعبیر را به کار بردند که «خاورمیانه روی لبه چاقو حرکت می کند»، نه به خاطر غرش موشک های ایرانی بر فراز آسمان فلسطین اشغالی، بلکه برای سکوت سنگین تری بود که داخل کابینه رژیم اشغالگر و همپیمانان غربی شان سایه انداخته است. در چنین شرایطی، نگاه های متعددی به سمت تهران چرخیده و روی تحرکات آن متمرکز شده است.
ایرانی که تا امروز پیروزی خود در حوزه میدان را مرهون سیاستی می داند که بر مبنای یک مفاهمه درست از واقعیت موجود منطقه و راه های تحقق وضعیت مطلوب به اجرا درآورده است. به این ترتیب دولت جمهوری اسلامی و ارکان آن با اجرای سیاستی هماهنگ در عین اینکه روی گشاده خود را برای الگوی همکاری های درون منطقه ای به روی همه کشورهای دور و نزدیک گشوده است، در بزنگاه تاریخی و به ضرورت، به نحوی از ظرفیت های دفاعی تسلیحاتی خود رونمایی می کند تا ایالات متحده، اسراییل و متحدان منطقه ای شان، همزمان قافیه را در حیطه اقدامات بین المللی و منطقه ای به این رویکرد ببازند؛ رویکردی که امتداد آن در تعظیم خاموش به پیروزی بدون جنگ قابل مشاهده است. در درستی این راهبرد دوراندیشانه همین بس که ایران در پی پاسخ بازدارنده علیه تل آویو، جلوه هایی زیبا از یکرنگی و اتحاد را به نمایش گذاشته است؛ تا جایی که در موج گسترده تقدیر از این اقدام نیز، حامیان و منتقدان به یک اندازه حضور داشتند که این مهم بازتابی از اهمیت یک پیروزی بدون جنگ برای مردم و کشور بود.

پایان خبر لاکو